همینطور که به ماهی­‌ها فکر می­‌کنم از کنار درختان کوتاه قد گز گذشته، رفته رفته رودخانه باریک‌تر می­‌شود و کوه­ها از دو طرف، دالانی بلند را می‌­سازند. در دالان که پیش می‌­رویم از چشمه‌­ها و گبرهایی که در گذشته مکانی برای عبادت بزرگان زرتشت بوده است، می‌گذریم و در انتها به بند عباسی و سنگ نگاره­‌های کنارش که می­رسیم، کال، شکوهش را در سکوت به اوج می­‌رساند.

تنگه را که دوباره برمی‌­گردیم دیگر عصر شده و مهم نیست که تا الآن ناهار نخورده‌­ایم. در ابتدای سردر، آنجایی که اتوبوسمان ایستاده بود، دورِ هم می­‌نشینیم و چیزی می‌­خوریم و بعد راهیِ روستای تاریخیِ اِصفَهَک که معتقدند به لحاظ معماری اصفهانیست کوچک می‌شویم.

اصفهک که بعد از زلزله پنجاه و هفت خالی از سکنه شد را در ابتدای تاریکی شب و زیر نور هِد لمپ بازدید می­‌کنیم. در این روستای خشتی باور اینکه خانه‌ها چند طبقه ساخته شده‌­اند و حمام عمومی آن مجهز به خزینه، دوشِ سرپایی، نماز­خانه، رخت­ شور­خانه، پاشویه، اتاق مخصوص خانم­‌های باردار و سرویس بهداشتی عمومی باشد، برایم کمی دور از انتظار بود و به راستی که اصفهک، اصفهانیست که کوچک شده است.

 بعدِ بازدید از حمام دور هم جمع که می­‌شویم، صدای لیدر احسان در کوچه‌­های خاموش روستا طنین می‌­اندازد و برایمان داستان‌­های شاهزاده خانم، کماندار و عقرب را تعریف می­‌کند از دب اکبر و اصغر می­‌گوید و ذات‌الکرسی و ستاره‌­ی قطبی را نشان‌مان می­‌دهد و همه نگاه‌مان به آسمان اصفهک دوخته شده است.

شب اولِ اقامت در هتل نارنجستان پس از بازدیدِ اصفهک رو به اتمام است و بعد از یک روز پرماجرا، اکنون می­‌رویم تا استراحت کنیم و خود را برای فردا و ماجراهای تازه‌­اش آماده کنیم. بسیار راضی‌­ام که در این لحظه اینجا هستم و تاکنون همه چیز خارج از انتظار بود، چرا که در ابتدای سفر فکر می­‌کردم قرار است وارد منطقه‌­ای محروم شویم، اما اکنون هیچ نشانه‌ای از این اندیشه را در برخورد صبورانه‌­ی ساکنین این خطه و در پهنه­‌های خاکی­‌اش، نمی­‌بینم. به راستی که اینجا غنی از تاریخ طبیعی و فرهنگ است.

روز دومِ سفر:

ساعت، مرا برای یک روزِ تازه در طبس صدا می­‌زند و به همراه هم‌اتاقی­‌هایم به رستوران هتل می‌­رویم، بعد از صبحانه که لذتی بیشتر از دیروز داشت به سمت جاده­‌ها‌یی به راه می‌­افتیم که ما را به دره‌­ی دیگری از طبس می‌­رساند. دره‌­ی کال‌ جنی مقصد این جاده‌­هاست و همیشه برایم سوال بوده که چرا نام این دره را، کالِ‌جنی گذاشته‌­اند؟ و هر زمان که از کال جنی صحبت می‌­شد احساس غریبی همراه با ترس در درونم حس می­کردم، اما اکنون که بسوی این دره در حرکتم دیگر نمی‌­ترسم و می‌­روم که راز این احساس مرموز را بیابم.