ممکن است که تا به حال اصطلاح گردشگری در دسترس یا گردشگری برای همه را نشنیده‌ باشد. جای تعجبی هم ندارد، چرا که این اصطلاح تقریبا جدید بوده و هنوز در همه کشورها اجرا نمی‌شود. در ایران از این مفهوم با عبارت‌های «گردشگری برای همه»، «گردشگری در دسترس» و «گردشگری دسترس‌پذیر» نام برده می‌شود. مفهوم گردشگری در دسترس یا  Accessible Tourism در سال ۲۰۰۹ توسط دیکسون و دارسی برای افراد ناتوان جسمی و ذهنی مطرح شد. این نوع گردشگری با فراهم کردن تسهیلات مورد نیاز افراد معلول، نابینا، ناشنوا، لال و حتی افراد مسن، زنان باردار و کودکان، این امکان را ایجاد می‌کند تا همه از کودک تا افراد ناتوان بتوانند از امکانات گردشگری به صورت عادلانه و با حفظ کرامت خود بهره ببرند.

در گردشگری برای همه، تمامی خدمات، محصولات و محیط‌ها به گونه‌ای طراحی و آماده می‌شوند که همه افراد فارغ از محدودیت‌های جسمی و ذهنی خود بتوانند از آن‌ها استفاده کنند. هتل‌ها، موزه‌ها و شرکت‌های بسیاری در سراسر جهان در تلاش هستند تا خدمات و محصولات خود را متناسب با این افراد ارائه کنند. در حقیقت گردشگری در دسترس به این معنا است که همه افراد حق برابری برای لذت بردن از سفر دارند و بازدید از تمام جاذبه‌های گردشگری چه طبیعی، چه تاریخی و چه فرهنگی باید برای همه امکان‌پذیر باشد.